اتاق تشریح ...

قضیه از این قراره که 23- 7- 1392 روز عرفه برای دعا با مدرسه رفتیم دانشگاه تهران ؛

دیر رسیدیم ، دعا شروع شده بود ، بعد هر چی گشتیم پیدا نکردیم که کجای دعا هستن و اینا تصمیم گرفتیم خودمون با هم بخونیم زود بریم بگردیم تو دانشگاه

بعدش با چند تا از بچه ها تا کتابخونه دانشگاه رفتیم،‌ اونجا وایساده بودیم بچه ها رفتن تو ،‌ که اسی گفت میای بریم دانشکده پزشکی ها رو پیدا کنیم ؟!‌ گفتم بریم

رفتیم گشتیم و اینا دانشکده پزشکی ها رو پیدا کردیم ،‌ این ور ساختمان شماره فلان ، اون ور ساختمان شماره فلان و اینا ،‌ رفتیم و رفتیم  ، گفت ببینیم تشریح کجاست؟! گفتم باشه

رفتیم و گشتیم و اینا ،‌ کلی پیچ و تاب خوردیم و اینا ، یهو یه ساختمان دیدیم سر درش زده ساختمان تشریح ...

درش بسته بود ،‌ توش هم از بیرون نگاه میکردی تاریک بود ،‌اسی گفت بیا بریم شاید باز باشه ،‌ رفتیم جلو ،‌ اسی دستگیره ش رو کشید دید بازه ...

سریع رفتیم تو در رو هم بستیم ،‌ تعجب هم کرده بودیم که درِ  ساختمان بازه و هیشکی توش نیست ،‌حدس زدیم شاید واسه نظافتی چیزی باز کرده ن نبستن و اینا ... نمیدونم :-سوت

همون طبقه اول رو یه نگاه انداختیم ، دراش بسته بود ،‌ رو تابلو هاش هم اطلاعیه و فلان چسبونده بودن ،‌ پشت این قفسه های بلند هم پله هاش بود ،‌ دیدیم اونجا چیزی نداره تصمیم گرفتیم بریم بالا ؛

رفتیم ، رفتیم ؛

در بالا رو باز کردیم ، یه اتاق باریک بود که هر دو طرفش سه ردیف سیستم چیده بودن (‌ اونم چه کامپیوتر هایی ، اصلا تو کفش مونده بودم )

نگاه کردیم دیدیم اونطرف سیستم ها ، انگار یه راهرو دیگه س ، از وسط دو ردیف که مثل راهرو بود رد شدیم رفتیم ،‌ رسیدیم به یه قسمت که خیلی خوشگل تاریک بودم ، یه در سمت راست ،‌ یه در سمت چپ ، یه در هم روبرو مون بود ؛

سمت راستیه قفل بود؛

سمت چپیه رو اسی با گوش نور انداخت ،‌ یه اتاق بود که قفسه داشت ؛

در روبروییه رو دستگیره ش رو گرفت دید بازه ،‌ باز کرد ...

دقیقا از همونجا بود که تپش قلب شروع شد، اصلا تو اون وضعیت انتظار نداشتم سالن تشریح رو پیدا کنیم ...

آروم رفتیم تو ،‌ یه سالن بزرگ بود که نمیدونم 8 تا تخت یا 10 تخت که 4.5 تا سمت چپ بود 4.5 تا سمت راست ؛

سالن هم چون طبقه بالا بود ، پر از پنجره بود ،؛

یعنی کلی نور میومد تو سالن ( شانس اوردیم این تیکه رو دیگه خدایی )

بعد 4 تا جنازه هم به طور پراکنده رو این تخت ها بودن ...

همینجوری به طور کلی یه نگاه انداختیم ، دیدیم یکی از جنازه ها دستش بیرونه و اینا ، بعد ساق دستش هم بازه ، یعنی معلوم بود تشریح شده بود 

من هم همچنان قلبم تو دهنم بود و اینا ؛

از این طرف در رو نگه داشته بودم باز بمونه ؛

از یه طرف نگران بودم نکنه درِ ساختمان رو بیان قفل کنن ؛

از یه طرف استرس اینو داشتم کسی نیاد ما رو ببینه اونجا که یحتمل پدرمونو در میوردن ؛

از یه طرف همچین شُکی که وارد شده بود و اصلا انتظار نداشتم یهویی تو اون وضعیت اینجا رو پیدا کنیم ،‌قشنگ قلب داشت میزد بیرون ؛

آخه یکی نیست بگه بعد از کامپیوتر ها جای جنازه س اخه؟!

اسی انگار اصلا هیچی حس نمیکردم ،‌ نمیدونم چرا این بشر اینقدر ریلکسه ،‌ من با این ریلکس بودنم ،‌از من بد تره

رفت جلو ،‌دست این بنده خدا رو یه دید زدو اینا ؛

گفت میخوام دلو روده ش رو ببینم ، بزنم بالا؟!

منم گفتم هر کاری میخوای بکن ، صورتشو نزن بالا فقط ؛

آخه چهره خیلی بده ، بهتر از هر چیزی تو ذهن آدم میمونه

یه چند دقیقه گذشت و اینا ، منم از شُک یه ذره اومدم بیرون ، رفتم جلو ؛

دستش رو نگاه کردم ،‌این رگ ها و استخوان اصلی های ساق دست و ایناش معلوم بود ،

اسی تا زانوش رو زد بالا ، ساق پاشم تشریح کرده بودن انگار ،‌ باز بود

این بد بخت رو تیکه تیکه کرده بودن اصلا

بعد این پوستش یه جوری بود ،‌ اصلا بد جور تصویر پوستش تو ذهنم مونده نمیدونم چرا

هیچی دیگه چند دقیقه ای بود وایساده بودیم و اینا ، اسی میخواست بره سمت اون یکی جنازه ِ که گفتم ول کن بابا بسه دیگه ، بریم دیر شد ، یکی میاد الان و اینا ؛

دیگه هر جور بود راضی ش کردم که برگردیم،

حالا من همچنان قلبم تو دهنم بود ، این بشر از ذوقش بالا و پایین میپرید

تو راه پله داشتیم بر میگشتیم ، از پنجره ش دیدم یکی داره میاد سمت ساختمان ،‌ یعنی با سرعتی بود که ما از اونجا محو نشدیم ...

 

حالا اومدیم بیرون ، اسی هی بالا و پایین میپرید و اینا منم هنوز قلبم تو دهنم بود و اینا ؛

منم ذوق زده بودم ولی دیگه نه در حد اسی ،‌ این بشر خیلی شاده کلا

میگفت اومدم دعا کردم خدا آروزمو برآورده کرده

منم که قشنگ تا نیم ساعت بعد از اینکه اومدیم بیرون قلبم داشت میزد همینجوری ،‌ انگار نمیخواست آروم شه اصلا

 

حالا اومدیم بیرون تازه یادم افتاده بود که ااا عکس نگرفتیم که ،‌ میتونستیم عکس بندازیم

 

حالا اومدیم خونه داشتم برای مامان بابا تعریف میکردم ،‌ دست و پام میلرزید اصلا ؛

اون لحظه ترس حس نمیکردم ولی تپش قلبه به شدت بد بود ؛

بابا هم که با تعجب تمام داشت به من نگاه میکرد ،‌ گفت چقدر دیوونه اید شما ، من جرئت نمیکنم برم شما دو تا تنهایی پاشدین رفتین ؟! بعد جدا از اون نترسیدید در ساختمان رو قفل کنن شب بمونید اونجا؟؟؟

 

اینجوری بود دیگه داستان این جنازه ها و دانشگاه تهران ، حالا شب موقع خواب ترسش اومده بود که اینا نیان تو خوابمون

 

× یه شانس دیگه هم به جز روشنایی ، این بود که سالنش خیلی بزرگ بود ، یعنی میخواستی واینسی پیش جنازه خیلی راحت میشد

× الان که داشتم مینوشتم باورم نمیشد یه لحظه من تو اون موقعیت بودم اصلا

× باز هم تو گوگل سرچ کردم عکس مناسبی که بشه گذشت پیدا نکردم!

 

× حالا واسه اینکه حال و هوا عوض شه :

مثلا این چطوره؟‌ یکمم میشه ربطش داد به موضوع :-سوت